DÜŞTÜĞÜNÜ BİLİRSEN KALKARSIN - ARİF AY 
ey halkım
kaldım orta yerde şimdi
tanıdığım o sen değilsin
ne Davud’tan bir âvâz
Mezmurlardan bir nefes
ne de İsa’ya havarisin
Musa dağdan dönünceye kadar
sapkınlığa
düşen
Yahudi de değilsin
köreldikçe havlasan
zühdü züğürtlüğe
takvayı mağrurluğa tebdil eyledin
Kızıldeniz gibi köpüren kanın
mürekkep gibi kurudu
...
ey halkım
İbrahim’in koyduğu taşa yüz sürdün de
ateşini hiç duymadın
taşın aşınıp
yüzünün aşınmadığına
hiç hayıflanmadın
oysa ben
Sevgili’nin elinde
o taş olmayı
aşına aşına toz olmayı
ne çok isterdim
İLGİLİ İÇERİK
