Faik Ali Ozansoy (1876-1950)
Diyarbakır’da dünyaya geldi. Asıl adı Mehmet Faik’tir. Süleyman Nazif’in küçük kardeşidir. Mülkiye Mektebi’ni bitirdi. Valiliğin yanı sıra Türkçe ve Edebiyat öğretmenliği görevlerinde bulundu. 1950’de Ankara’da öldü. Cenazesi İstanbul’a getirtilerek çok sevdiği Abdülhak Hamit’in yanına, Zincirlikuyu Mezarcına gömüldü.
Edebî kişiliği
Faik Ali, şiire ağabeyi Süleyman Nazif gibi küçük yaşlarda başlar. Sanat ve edebiyat kültürünü babasından ve ağabeyinden alır. Gençlik yıllarında Namık Kemal’i, Recaizâde Ekrem’i, Abdülhak Hamit’i okur ve onlardan etkilenir. Eski divan şairlerinden Fuzuli, Nabi ve Nedim’i beğenir. Fransız edebiyatından Victor Hugo da kendisini etkileyen sanatçılar arasında yer alır.
Faik Ali Ozansoy’un asıl edebî kişiliği Servet-i Fünûn edebiyat topluluğuna katıldıktan sonra biçimlenir. Servet-i Fünûn şiir anlayışını benimsemekle birlikte Hamit etkisini de yansıtır. 1908’de Meşrutiyet’in ilanına kadar daha çok, bireysel konularda şiir yazar. Meşrutiyet’in ilanından sonra birçok şair gibi toplumsal konulara yönelir. Millî duyguları yansıtan şiirler kaleme alır. Ancak bunlar bir kenara bırakılırsa şair, Servet-i Fünûn geleneğine uyarak daha çok, aşk ve tabiat temalarını ele alır. Aşk ve kadını idealize eder. Romantik bir üslubu vardır. Dilde sadeleşme ve Türkçülük akımına mesafeli durmuştur. Oturmuş ve olgunlaşmış bir şiir dili yakaladığını ve bunu yeni akımın etkisiyle kaybedeceğini düşünür.
Sanatçı, tiyatroyla da ilgilenir. Ancak tiyatro eserleri şiirleri kadar başarılı değildir. Servet-i Fünûn topluluğu dağıldıktan sonra Faik Ali, Fecr-i Âti’nin kurucuları arasında yer alır.
Eserleri:
Şiir: Fani Teselliler, Temasil, Elhan-ı Vatan Oyun: Payitahtın Kapısında, Nedim ve Lale Devri
İLGİLİ İÇERİK
- << Önceki
- Sonraki
