Nev-Yunanîler (1912)
1912’de Fransa’dan Türkiye’ye dönen Yahya Kemal (Beyatlı, 1884-1958) batı edebiyatlarında olduğu gibi “şiire klâsik bir temel” arayışı içine girer. Batı sanatının temellerini oluşturduğuna inanılan “Eski Yunan” edebiyatını ya da daha önce Anadolu coğrafyasında hüküm süren “Ak Deniz Havzası Medeniyeti”ni esas alan Yahya Kemal’le birlikte, nesirde de Yakup Kadri (Karaosmanoğlu, 1889-1974), “Avrupa’da neohellenism denilen akımı Nev-Yunânîlik diye tercüme ederek benimseyen bir edebî mektep tasavvur ettiler”.[1]
Nev-Yunanilik düşüncesi, batılılaşmakta olan Türk edebiyatının batı edebiyatlarının da kaynağı olan Yunan mitolojisine inilmesini benimser. Yahya Kemal’in Fransız şair ve yazarlarının, Yakup Kadri’nin de Anatole France’ın etkisinde kalarak benimsedikleri bu anlayış başlamadan biter. Çünkü kaynağı ve yapısı çok farklı olan Türk edebiyatında böyle bir düşüncenin gelişmesi mümkün değildir. Bu yüzden, her iki isim de bir süre sonra bu hevesten vazgeçerler. Cumhuriyet döneminde bu anlayışın ismi zikredilmesi gereken tek temsilcisi Salih Zeki (Aktay 1869-1971) olur.
[1] Orhan Okay; “XX. Yüzyılın Başından Cumhuriyete Yeni Türk Şiiri (1900- 1923)” Türk Dili, (Türk Şiiri Özel Sayısı IV), S.481-482, Ocak-Şubat 1992, s.297. Nev-Yunanilik konusunda bu makalenin yanında bkz: Kenan Akyüz, Modern Türk Edebiyatının Ana Çizgileri (1860-1923)^ İnkılap Kit., 5.b., İst,,